Het onmogelijke

'Begin met het nodige. Doe daarna het mogelijke. En dan ineens doe je zomaar het onmogelijke...' Franciscus van Assisi.

Terug in Lviv stonden vandaag nog twee werkbezoeken op ons programma. Na een verkwikkende nachtrust in het ons vertrouwde hotel George zijn we op weg gegaan naar Kinderdagcentrum Dzherelo. Dzherelo betekent ‘de bron’ in het Oekraïens, hetgeen ook letterlijk de rol van dit centrum is als het gaat om ondersteuning voor kinderen met een beperking binnen het gezin. Een bron van kracht, passie en professionaliteit vanwaaruit de hervormingen binnen Oekraïne voortkomen. Na een rondleiding volgde een vrolijk weerzien met de trainers. Bijzonder hoe binnen een paar dagen een warme band ontstaat vanuit een gemeenschappelijke bevlogenheid. Nadat we hoopvolle ideeën voor de toekomst hadden uitgewisseld vervolgden we onze weg naar een laatste werkbezoek: een trainingscentrum voor jongvolwassenen met een lichamelijke beperking in een rolstoel. Het centrum dat vanuit een initiatief van enkele ouders tot stand is gekomen en binnenkort de eerste lichting jonge mensen zal gaan trainen. Tijdens een keukentafelgesprek vertelden twee moeders over hun ervaringen met het opzetten van dit centrum en hoe zij met andere ouders in gesprek zijn gegaan. Wat een krachtige vrouwen! Vele bruggen moeten geslagen worden om deze nieuwe manier van ondersteunen over te brengen. Ook hier worstelen ouders met het loslaten van hun kinderen. Nadenken over later is niet iets wat in de Oekraïense cultuur vanzelfsprekend is. Er is tot nog toe ook weinig perspectief.
Met deze ontmoeting was ons officiële programma ten einde. Restten ons het zonnetje, de prachtige straten en pleinen van de oude binnenstad en een bezoek aan de chocoladefabriek van Lviv.
En daarna bleek ons project inmiddels publiciteit te hebben gekregen, we kunnen het nog niet goed lezen, maar het ziet er goed uit! http://gk-press.if.ua/u-kolomyyi-dity-z-invalidnistyu-otrymaly-obladnannya-vid-blagodijnykiv-z-niderlandiv/