Moed, respect en ontroering

Vandaag leidde onze weg door een prachtig zonovergoten landschap met heuvels en bergen. Door dorpjes waar straathonden, kippen en ganzen over de weg liepen. Langs oude kerken die in verval raken en veel nieuw gebouwde kerken met glanzende koperen koepels. Er werd gewerkt op het land, er brandden vuren om het afval te verbranden en er werd veel gebruik gemaakt van paard en wagen. Dat was wel zo makkelijk, want ons busje had behoorlijk moeite met het nemen van de vele hobbels, kuilen en plassen op deze smalle, onverharde wegen. Af en toe best eng als je een flinke vaart probeert te maken en er een tegenligger recht op je afkomt, maar de chauffeur heeft ons er veilig doorheen geloodst….
We hebben vandaag maar liefst 5 centra bezocht, en zagen veel overeenkomsten maar ook accentverschillen, in grootte, in aantal en leeftijd van de kinderen, in mate van mogelijkheden van de kinderen. We hebben veel gezien wat indruk op ons maakte:
De moeder die ons in tranen vertelde hoe blij ze was dat haar kind naar het centrum kon gaan, zodat hij dingen kon leren en niet naar het internaat hoefde.
Dat het kind dat bijt en slaat een kans heeft gekregen, ook al waren begeleiders en andere kinderen bang. Dankzij expertise uit Lviv kunnen ze nu met hem omgaan. Dit biedt hem een heel ander perspectief dan dat hij naar een internaat moet, waar hij vastgebonden zou worden.
De 17-jarige Sergej die accordeon speelde voor ons en een prachtig lied zong over zijn moeder.
De begeleider die de kinderen voorstelde door te vertellen wat hun speciale gaves en talenten waren.
De 10-jarige Sergej die trots liet zien dat hij zelf had leren omrollen en zich kon opdrukken, en in het Engels kon vertellen dat hij later dokter wilde worden.
Het hartveroverende kleutertje met syndroom van Down, dat ondertussen wel al het speelgoed af wist te pakken van een ander kind.
De jonge vrouw die leerde dansen omdat ze binnenkort naar een bruiloft ging.
De moeder van 22-jarige Nazar, die 12 jaar geleden het centrum oprichtte om te voorkomen dat haar zoon naar een internaat moest, zich omschoolde van ingenieur naar psycholoog en nu directeur van het centrum is.
Haar emoties, toen we spraken over de toekomst van haar kind, haar boosheid en schaamte dat ze hulp uit het buitenland en niet uit eigen land ontvangen, haar vermoeidheid van de lange strijd.
De pioniers van de jonge garde, die door haar geïnspireerd, het stokje overnemen.
We hebben veel van onze cadeautjes nu afgeleverd, maar komen straks terug met andere cadeaus, in onze koffer en in ons hart ❤